Sa isang maliit na bayan sa tabi ng dagat na tinatawag na Balisong, may isang grupo ng mga kabataan na mahilig sa mga kwento at tula mula sa iba’t ibang panig ng Asya. Tinawag nilang ‘Barkadahang Panitikan’ ang kanilang samahan. Sa kanilang mga pagtitipon, ang tunog ng mga alon at ang malamig na simoy ng hangin ay nagiging backdrop ng kanilang mga diskusyon. Isang araw, nagpasya silang magdaos ng isang masiglang pagtitipon upang talakayin ang mga akdang pampanitikan mula sa Asya. Sa kanilang pagtitipon, inanyayahan si Alon, ang pinakamatalinong kaibigan nila, na magsalita tungkol sa mga akdang pampanitikan na nagpapakita ng kultura at tradisyon ng mga bansang ito.
Habang nagsasalita si Alon, sinimulan niya ang kanyang kwento sa mga paboritong akda ng mga Pilipino. "Alam niyo ba na ang mga kwentong ito ay bahagi ng ating kasaysayan?" tanong niya. Isinalarawan niya ang mga kwento mula sa Silangang Asya tulad ng mga alamat na nagmula sa Tsina at Hapon. “Tulad ng mga kwento ng mga diyos at diyosa sa alamat ng Tsina, ang mga ito ay may malalim na aral na nagpapakita ng mga karakter at pag-uugali ng mga tao. Isipin niyo na lang ang kwento ni Mulan, na hindi lamang nagpapakita ng katapangan, kundi ng pagsasakripisyo para sa pamilya,” sabi ni Alon na puno ng sigla. Ang mga kabataan ay pumapasok sa kanyang kwento, damang-dama nila ang bawat detalye at simbolismo, at tila nabuhay ang mga tauhan sa kanilang isipan.
Pagkatapos ng mga kwento galing sa Silangang Asya, tinanong ni Alon ang kanyang mga kaibigan tungkol sa kanilang karanasan at kaalaman ukol sa Timog Silangang Asya. Napagtanto ng Barkadahang Panitikan na hindi lamang ito basta pag-aaral kundi isang paglalakbay. Napag-usapan nila ang mga akdang pampanitikan mula sa Timog Silangang Asya, partikular ang mga tula ng mga taga-Indonesya at Malaysia. "Ang mga tula ay hindi lamang mga salita; ito ay mga damdaming nakaukit sa papel. Tulad ng isang alon, ang bawat linya ay umaabot sa dalampasigan ng ating damdamin," sabi ni Liya, ang isang di-mabilang na makata ng grupo. Ang mga kabataan ay nagpasya na magbahagi ng kanilang mga likha at sumulat ng mga tula na hango sa inspirasyon ng mga akdang ito. Habang ang kanilang mga pens ay tumatakbo sa papel, tila ang mga salita ay nagsasayaw at nagkukuwento ng kanilang mga kwento.
Isang dahilan kung bakit mahalaga ang mga akdang ito ay dahil naglalaman ito ng mga leksyon na mahirap talikuran. "Tandaan niyo, ang literatura ay isang salamin ng ating pagkatao at mga pinaniniwalaan," dagdag ni Alon. Nagdesisyon ang Barkadahang Panitikan na gumawa ng isang makulay na kaganapan kung saan maipapakita ang lahat ng natutunan nilang mahahalagang aral. Kumalap sila ng mga akda mula sa iba’t ibang bahagi ng Asya. May mga kwento mula sa India, mga tula mula sa Vietnam, at mga sanaysay mula sa Thailand. Sa bawat kwentuhan, napag-usapan nila ang mga tradisyon at pananaw ng mga tao mula sa mga bansang ito. Napansin nila na hindi sila nag-iisa; ang lahat ng tao, anuman ang lahi, ay may mga kwentong dala na nag-uugnay sa kanila.
Habang nag-uusap, ang mga kabataan ay tila lumalapit sa isang pagkaunawa na ang mga akdang pampanitikan mula sa Asya ay hindi lamang mga teksto, kundi mga tulay na nag-uugnay sa iba’t ibang kultura at tradisyon. Napagtanto nilang sa kanilang pag-aaral, lumalawak ang kanilang pananaw hindi lamang tungkol sa mga kwentong kanilang binabasa kundi pati na rin sa kanilang sariling kultura at pagkatao. Sa mga kwentong ito, natutunan nilang pahalagahan ang kanilang ugat habang niyayakap ang pagkakaiba-iba ng iba. Sila ay patuloy na naglalakbay at natututo, nagiging mas bukas ang kanilang isip at puso sa mga natatanging kwento ng Asya. Sa pagtatapos ng kanilang pagtitipon, nagpasalamat ang barkada sa bawat isa, hindi lamang dahil sa mga kwentong natutunan nila kundi dahil sa mga kaibigang nahanap nila sa isa’t isa.
