Sa isang masayang paaralan sa bayan ng Bayani, kung saan ang mga ulap ay tila naglalaro ng mga larawan at ang hangin ay may amoy ng sariwang mga prutas, may isang batang nagngangalang Maria. Siya ay kilala hindi lamang sa kanyang magandang ngiti kundi pati na rin sa kanyang malambing na pagkatao. Mahilig siyang makipaglaro at makipagkaibigan, ngunit sa isang araw, habang siya ay naglalakad sa pasilyo na napapalibutan ng mga makukulay na larawan ng mga proyekto ng mga bata, napansin niya ang kanyang mga kaklase na abala sa isang proyekto. Sila ay nag-uusap at nagtutulungan, at bigla niyang naisip na ang tamang pakikipag-usap sa mga kaibigan ay napakahalaga para sa magandang samahan sa loob ng kanilang paaralan.
Dahil sa pagkausap ni Maria sa kanyang puso, nagpasiya siyang makihalubilo sa kanyang mga kaklase. Lumapit siya sa kanila na may ngiti sa kanyang mukha at nagtanong, "Kumusta! Anong ginagawa niyo?" Sa kanyang mga mata, makikita ang tunay na interes. Ang mga kaklase niyang sina Juan at Liza ay napalingon sa kanya nang may ngiti rin sa kanilang mga labi. "Nagpaplano kami ng isang laro para sa susunod na linggo, gusto mo bang sumali?" tanong ni Juan. Ang ligaya sa mga mukha nilang tatlo ay tila pawis na natutuyo sa sikat ng araw, at sa pagkakataong iyon, naramdaman ni Maria ang saya ng pakikipag-usap, kung saan ang bawat isa ay may natatanging boses at kontribusyon sa kanilang proyekto. Napagtanto niyang ang magandang komunikasyon ay hindi lamang nagdadala ng impormasyon kundi nag-uugnay ng mga puso at nagbubuo ng mas masayang relasyon.
Ngunit sa kanilang pag-uusap, may mga pagkakataong nagkakaroon ng hindi pagkakaintindihan na tila mga alon sa dagat. Halimbawa, si Liza ay may ibang ideya tungkol sa laro at nais niyang gawing mas masaya at masaya ito. Sa halip na magalit, nagpasya ang grupo na pag-usapan at ipahayag ang kanilang mga opinyon nang may respeto at pag-unawa. "Puwede bang itanong ko kung bakit mo gustong ganito ang laro?" tanong ni Maria kay Liza na may ngiti sa kanyang mga mata. Ang kanyang tanong ay tila nagbigay-daan para kay Liza na ibahagi ang kanyang mga saloobin at ideya. Nang sa wakas ay nagbahagi siya, ang kanyang mga mata ay kumikislap sa saya habang sinasabi niya ang kanyang mga ideya, at unti-unting umusbong ang kanilang mga imahinasyon.
Sa pamamagitan ng tamang pakikipag-usap at taos-pusong pakikinig, nagtagumpay silang makabuo ng isang mas magandang ideya na nagustuhan ng lahat. Kasama ang mga tunog ng kanilang tawanan, matagumpay nilang nabuo ang isang laro na puno ng saya at pagkakaibigan. Habang pinag-uusapan ang kanilang mga plano, tumagilid si Juan at sinabing, "Dapat nating isipin na ang bawat isa sa atin ay may naiibang ideya na maaaring maging susi sa tagumpay ng ating laro." Ang kanilang mga ugnayan ay nagsimulang lumalim, at nagbloom ang kanilang pagkakaibigan. Bawat tampok na salita at boses ay tila mga bulaklak na nagbubunga ng mas tamang pahayag at damdamin. At sa bandang huli, hindi lamang sila natutong makipag-usap, natutunan din nilang pahalagahan ang kanilang mga pagkakaibigan na nagpatibay sa kanilang samahan sa paaralan.
