Sa isang maliit na bayan sa tabi ng ilog, may isang batang babae na nagngangalang Liwayway. Siya ay kilala hindi lamang sa kanyang mga magulang kundi pati na rin sa buong barangay dahil sa kanyang kasigasigan sa pakikinig ng mga alamat mula sa kanyang Lola. Sa tuwing Sabado, nagtitipon ang mga bata sa harap ng kanilang bahay habang nagkukuwento ang kanyang Lola ng mga misteryosong kwento ng mga diwata at engkanto. Sinasalamin ito ang kultura ng kanilang bayan, kung saan ang mga alamat ay hindi lamang nakakaaliw kundi nagbibigay din ng mahahalagang aral. Isang araw, habang naglalaro si Liwayway sa ilalim ng matatag na puno ng mangga, naisipan niyang muling ipahayag ang mga kwentong isinasalaysay ng kanyang Lola. “Ano kaya ang mangyayari kung gagawin ko itong sarili kong kwento?” ang naisip niya, sabik na sabik na simulan ang kanyang malikhaing proyekto.
Habang binubuo ni Liwayway ang kwento, nakita niya ang halaga ng mga detalye. Nais niyang ipaliwanag sa kanyang mga kaibigan kung paano nagkaroon ng masamang espiritu na naglagay ng takot sa kanilang bayan. Sa kanyang imahinasyon, pinili niyang ilarawan ang isang dyosa na nagmamasid mula sa mga ulap, nagtataka sa mga tao sa lupa. “Bakit siya nagalit?” tanong niya sa sarili habang sinisimulan niyang ilarawan ang mga pangyayari. Nakita ni Liwayway ang mga bata sa kanyang bayan, naglalaro at nagtatawanan, ngunit bigla na lamang nagbago ang kanilang ngiti nang marinig ang nakakatakot na tunog mula sa bundok. Nagdesisyon siyang ilarawan ang kanilang takot, ang hilag ng pangangalumbaba, at ang pagtulong ng mga nakatatanda na nagdasal upang mapawi ang panganib. "Ano kaya ang pakiramdam ng mga tao noon?" patuloy na nagtatanong siya habang unti-unting bumubuo ng mga salita, kaygandang daw ng mga alaala ng kanyang bayan.
Sa kanyang malikhaing pagsasalaysay, hindi lamang siya nakapagbigay ng impormasyon, kundi nagbigay inspirasyon sa kanyang mga kaibigan. Ipinakita niya ang mga aral na natutunan mula sa alamat—ang kahalagahan ng pagkakaisa at katatagan sa harap ng takot. Habang inilalarawan ang mga bata na nagtutulungan upang ipagtanggol ang kanilang bayan, naramdaman niyang ang kwento ay hindi lamang tungkol sa diwata at masamang espiritu kundi tungkol sa kanilang lahat. Naisip ni Liwayway na sa kanyang kwento, mabibigyang-diin niya kung paano naging matatag ang kanyang mga kababayan sa gitna ng unos. Ngayon, nagpasya siyang ipakita ang kanyang kwento sa kanyang mga kaibigan sa eskwelahan. Sa kanyang puso, alam niyang mayaman ang alamat; kaya't siya rin ay mayaman sa imahinasyon at sa kakayahang muling ipahayag ito sa kanyang sariling wika. Sa pag-uusap ng kanyang mga kaibigan, nahanap niya ang kasiyahan at ang tamang timpla ng takot at saya, ginagampanan ang bahagi ng kanilang kultura sa masaya at makulay na paraan.
