Sa isang maliit na bayan sa tabi ng dagat, kung saan ang mga alon ng tubig ay tila nagsasayaw sa harap ng araw, may isang batang nagngangalang Lino. Kilala siya sa kanilang barangay hindi lamang dahil sa kanyang napakagandang ngiti kundi dahil din sa kanyang masiglang personalidad. Ngunit sa kabila ng kanyang kaakit-akit na pagkatao, may isang bagay na labis na nagpapahirap sa kanya — ang pagsusulat. Araw-araw, buong puso siyang pumapasok sa paaralan na puno ng pag-asa, subalit sa tuwing humaharap siya sa kanyang notebook, tila nagiging bansot ang mga letra na kanyang isinusulat. Parang sa bawat click ng kanyang ballpen, may dumadating na takot at panghihina na nagiging hadlang sa kanyang mga pangarap.
Isang umaga, habang naglalaro ang mga bata sa kanilang classroom, nagpasya si Lino na humingi ng tulong kay Gng. Alona, ang kanyang guro na tila may superpowers sa paglutas ng mga problema. Si Gng. Alona, na may mahahabang buhok na katulad ng alon ng dagat at ngiti na kayang mapawi ang lahat ng takot, ay lumapit sa kanya at nagtanong, "Bakit ka mukhang malumbay, Lino?" Sa kanyang pag-uusap kay Gng. Alona, ipinaliwanag niya ang kanyang pagdududa sa kanyang kakayahan sa pagsusulat. Tumango si Gng. Alona at sinimulang ipaliwanag ang kahalagahan ng malinaw na pagsusulat. "Lino, ang bawat letra na isinusulat mo ay parang bahagi ng kwento ng iyong buhay. Kapag maliwanag ang iyong letra, mas madali itong maunawaan ng iba. Iyan ang susi upang magtagumpay sa iyong pag-aaral at komunikasyon!" Para sa kanyang mga estudyante, ang bawat titik ay isang hakbang patungo sa mas maliwanag na kinabukasan.
Bumalik si Lino sa kanyang upuan at nagtanong sa kanyang sarili, "Paano ko ba masusulat ang mga letrang malinaw?" Unti-unting sumilay ang liwanag sa kanyang isipan, na parang sinag ng araw na tumatama sa tubig. Sa tulong ng mga tips na ibinigay ni Gng. Alona, nagdesisyon siyang lumikha ng isang liham para sa kanyang lola, na laging nagbibigay sa kanya ng inspirasyon. Alam niyang kinakailangan niyang maging mas maingat sa kanyang pagsusulat upang maipadama ang kanyang pagmamahal. Ginamit niya ang mga teknik na itinuro ni Gng. Alona — nag-ensayo siya ng mga simpleng strokes at ginawang modelo ang mga letra sa kanyang mga pahina. Bawat pagdodrawing niya ng mga linya ay tila isang paglalakbay patungo sa kanyang mga pangarap.
Habang isinusulat ang bawat titik, napagtanto ni Lino na ang bawat sulat ay may kanya-kanyang kwento. Nakita niya ang mga pangarap ng kanyang lola sa tekstong kanyang nilikha, at sa bawat pag-ikot ng kanyang kamay, ang malinaw na letra ay nagiging daluyan ng kanilang mga mensahe. Sa wakas, nang matapos niya ang liham, iniabot niya ito kay Gng. Alona upang suriin. Sa kanyang pagsisiyasat, napansin ng guro na ang mga letra ni Lino ay unti-unting nagiging mas maliwanag at maayos, na tila mga bituin sa madilim na langit. "Tama ka, Lino! Magaling ka!" ang sigaw ni Gng. Alona, na bumubulong sa kanyang puso ang mga salitang iyon habang siya'y nagngingitngit sa saya. "Sa bawat sulat, may kwento. At sa bawat kwento, may kahulugan. Patuloy mong pahusayin ito, at makikita mo ang ginhawa sa iyong pagsasalin ng mga saloobin at ideya."
Sa mga susunod na araw, habang siya’y abala sa mga gawain sa paaralan, unti-unting nawala ang takot at panghihina sa kanyang puso. Natutunan ni Lino na ang pagsusulat ay hindi lamang isang simpleng aktibidad; ito ay isang sining, isang pakikipag-usap sa mundo. Ang kanyang mga guro at kaibigan ay naging bahagi ng kanyang paglalakbay, at ngayon, isa na siyang inspirasyon sa kanyang mga kaklase. Ang bawat sulat na kanyang isinusulat ay nagiging paraan upang maipahayag ang kanyang nararamdaman at mas lalong mapagbuti ang kanyang kakayahan. At sa huli, nalaman ni Lino na ang pagbibigay ng kanyang makulay na mensahe sa pamamagitan ng malinaw na letra ay hindi lamang para sa kanyang sarili, kundi para din sa lahat ng mga tao sa kanyang paligid.
