Sa isang bayan na puno ng kulay at sigla, nakatayo ang isang maliit na tindahan na puno ng mga laruan at kakaibang kagamitan. Dito nagtitinda ang matandang si Mang Pedro, isang tanyag na tao sa kanilang lugar dahil sa kanyang mga laruan na gawa sa kahoy na may masalimuot na disenyo at kahalagahang kultura. Isang umaga, naglakad si Lito, isang batang puno ng pangarap at kuryusidad, sa harap ng tindahan. Habang tinitingnan ang mga laruan, napansin niya ang matanda na tila nag-iisip ng malalim. "Bakit kaya ang mga tao ay hindi bumibili ng mga laruan niya?" tanong ni Lito sa kanyang sarili.
Sa kanyang paglapit, nakipag-usap si Lito kay Mang Pedro. "Bakit po, Mang Pedro? Mukhang magaganda ang mga laruan ninyo!" Ngumiti ang matanda at may sinabing, "Kasi, anak, maraming tao ang nalilimutan ang halaga ng kanilang sariling wika. Ang ating wika ay parang mga laruan rito—may mga masalimuot na hugis at kuwentong bumabalot sa atin. Kung hindi natin ito alagaan, tila nawawala ang mga kwento ng ating buhay at pagkatao."
Nabighani si Lito sa mga salitang yun. "Ano po bang kinalaman ng sariling wika sa mga laruang ito?" tanong niya. Sumagot si Mang Pedro, "Isipin mo, anak. Ang sariling wika ay nag-uugnay sa atin bilang mga tao. Dito natin naipapahayag ang ating mga damdamin, pananaw, at ang ating mga kwento mula sa ating mga ninuno. Kung malilimutan natin ito, mawawala ang ating pagkakakilanlan, na parang nagtapon ng magandang laruan na walang saysay."
Maya-maya, naisip ni Lito na hindi lang ito tungkol sa mga laruang kahoy. Ang kaniyang isip ay naglakbay sa mga alaala ng mga kwento na ibinabahagi ng kanyang mga lola at lolo tuwing umuulan. Ang mga kuwentong nagbigay liwanag sa kanilang kasaysayan at kultura. Kaya't nagdesisyon siyang tanungin ang kanyang mga kaibigan. "Bakit mahalaga ang ating sariling wika?" Sa kanilang pag-uusap, ang bawat isa ay nagbigay ng kani-kanilang pananaw. Isa sa kanila, si Maria, ang nagsabi, "Dito tayo nagkukuwentuhan tungkol sa ating paboritong alamat at kwento ng ating bayan. Ang mga kwentong ito ay nakatulong sa ating pag-unawa sa mga aral ng buhay."
Isang kaibigan naman, si Marco, ang nagdagdag, "Kapag nagsasalita tayo ng ating wika, parang sinasalamin natin ang ating kultura at tradisyon. Ang ating wika ang nag-uugnay sa ating mga puso at isip. Kapag tayo ay nagkukuwento, naaalala natin ang ating mga pinagmulan at proseso ng ating pag-unlad bilang bahagi ng lipunan.” Nagsimulang bumusilak ang mga ideya sa isip ni Lito. Napagtanto niyang ang bawat salitang ginagamit nila ay may kasamang respeto at paggalang sa kanilang pagkatao at kasaysayan.
Nang bumalik siya kay Mang Pedro, puno ng mga sagot at ideya, sinabi ni Lito, "Naiintindihan ko na po! Ang sariling wika ang nagsisilbing tulay sa ating mga alaala, kultura, at pagkatao!" Ngumiti si Mang Pedro, pinasalamatan siya sa kanyang pag-unawa. "Ngayon, anak, dalhin mo ang bagong kaalamang ito sa iyong mga kaibigan at ipamalas ang yaman ng ating wika. Sa bawat salitang ginagamit natin, inaalagaan natin ang ating pagkakakilanlan." Mula noon, nagpadala si Lito ng mga kwento at tradisyon sa kanyang mga kaibigan, at sama-sama nilang ipinagmalaki ang kanilang sariling wika. Sa bawat salin ng kwento, nadama nila ang matibay na buni ng kanilang pagkakaisa bilang mga makabansa.
