Isang mainit na hapon, sa ilalim ng malamig na lilim ng masaganang mangga sa kanilang bakuran, si Althea ay abala sa pakikinig sa mga kuwentong bumubulong mula sa hangin. Ang mga dahon ay tila nagsasayaw kasabay ng hangin, at iyon ang nagbigay inspirasyon sa kanya upang simulan ang kanyang kwento. Habang siya ay nakaupo sa lumang silya na ipinasa pa ng kanyang lola, naisip niya ang mga pagkakataon at aral na nakuha niya mula sa mga karanasang nag-iba sa kanyang buhay. "Paano ba ako magsisimula?" tanong niya sa kanyang sarili, habang ang mga alaala ay unti-unting nagbabalik. Sa pag-aalala na hindi niya maipahayag ng maayos ang mga emosyon at mga aral na dala ng kanyang mga karanasan, nagdesisyon siyang balikan ang isa sa mga pinakamakahulugang sandali sa kanyang buhay: ang paminsang pagbisita sa kanilang bayan sa Pagsanjan sa kabila ng mga pagsubok at takot na sumubok sa mga aktibidad na hindi niya pa naranasan.
Habang naglalakbay si Althea, kasama ang kanyang mga kaibigan, ang amoy ng sariwang hangin at ang tunog ng mga alon na bumabagsak sa batuhan ay nagbigay sa kanya ng lakas ng loob. Ang bawat sigaw at tawa mula sa kanyang mga kaibigan ay nagbigay init sa kanyang puso. "Sana ay maging maganda ang lahat," sabik na naisip niya. Sa kanilang pagdating sa Pagsanjan, ang lahat ay puno ng kulay: ang mga puting bangka na nakalutang sa malinaw na tubig, at ang mga tao na nagtitipon upang masilayan ang kagandahan ng kalikasan. Dito, kinailangan niyang ipahayag ang kanyang damdamin habang nagbibigay ng detalyado at masining na paglalarawan ng kanilang mga karanasan: ang pagsakay sa bangka, ang mga sigaw ng kanyang mga kaibigan, at ang mga ngiti na lumilitaw sa kanilang mga mukha sa bawat alon na kanilang nalagpasan. Ang bawat detalye ng kanyang kwento ay hindi lamang nagbigay buhay sa kanyang sariling damdamin kundi pati na rin sa mga damdamin ng kanyang mga kasama.
Habang sinisimulan niyang isulat ang kanyang kwento, umagos ang mga alaala sa kanyang isipan. Naalala niya ang mga pagsubok at dagok ng buhay, ang mga takot na kanyang nilampasan, at ang mga bagong karanasan na nagbigay ng mas malalim na kahulugan sa kanyang kwento. "Ano ang mga aral na natutunan ko?" tanong niya sa sarili. Isang malalim na pagninilay ang sumunod, at doon niya nahanap ang sagot. Nakita niya na ang bawat pagsubok ay may kasamang aral, at ang bawat kwentong ibinabahagi ay isang salamin ng ating mga karanasan. Sa huli, hindi lamang basta kwento ang nais niyang ipahayag kundi ang isang mensahe para sa mga mambabasa: na anumang karanasan, mabuti man o masama, ay may halaga at maaaring maging inspirasyon sa iba. Sa ilalim ng lilim ng mangga, hawak ang kanyang lapis at papel, hindi na siya natatakot. Althea ay handang ilahad ang kanyang kwento, na puno ng damdamin at aral, sapagkat alam niyang ang bawat salin ng kanyang karanasan ay may kakayahang magbigay inspirasyon at pag-asa sa iba.
