Sa isang bayan na puno ng mga kwento, may isang batang nagngangalang Alon. Tuwing umaga, ang araw ay sumisikat na parang isang sparkler sa kalangitan, at ang mga ibon ay nag-iingay sa kanilang mga awit. Ang bawat araw para kay Alon ay puno ng galak at sigla, ngunit sa kanyang puso, palaging may pananabik na makilala ang mga tauhan sa mga kwentong dinidiskubre nila sa kanyang klase. Araw-araw, sinasabi ng kanyang guro na si Gng. Morales, "Ang mga kwento ay may mga mahahalagang mensahe at aral na dapat nating tuklasin." Isang umaga, nagdala ng isang lumang balat-kahoy na libro si Gng. Morales, puno ng mga kwento mula sa iba’t ibang sulok ng Pilipinas. Ang mga bata ay nagtipon sa kanilang mga upuan, mga mata nilang kumikislap, sabik na makilala ang mga tauhan at mga pagsubok sa bawat kwento.
Habang binabasa ni Gng. Morales ang kwento tungkol kay Maria, ang masipag na batang nakahanap ng kayamanan sa kanyang hardin, tila nakaramdam si Alon ng kakaibang damdamin. Habang sinasabay-sabay nilang binibigkas ang kwento, nakatuon ang kanyang isipan sa mga detalyeng lumalabas sa kwento. “Ano kaya ang maaaring maging mensahe ng kwentong ito?” tanong niya sa sarili habang ang kanyang mga kaklase ay nagtatalo sa mga ideya. “Baka ito ay tungkol sa pagsisikap!” sigaw ng kanyang kaibigan si Miko, na laging nakangiti. Tumayo si Alon at nagtanong, "Pero ano ang kahulugan ng pagiging masipag?" Nahulog ang kanyang tanong sa silid, parang isang butil ng buhangin sa dagat ng kanilang talakayan. Sa tulong ng guro, nagpasya silang magkaroon ng group discussion.
Sa mga sagot ng kanyang mga kaklase, unti-unting nabuo sa isip ni Alon na ang kwento ay hindi lamang tungkol sa kayamanan na natagpuan ni Maria, kundi ito rin ay tungkol sa pagsisikap at pagtitiwala sa sarili. Naisip niya ang mga sapantaha at mga karanasan ng kanyang mga kaklase. Sa likod ng bawat kwento, may kanya-kanyang kayamanan at aral na maaaring magbigay inspirasyon. Hindi nagtagal, sumagi sa isip ni Alon ang mga kwentong narinig at nabasa niya noon. Naisip niya ang mga kwentong tungkol sa mga bayani, mga ibon, at mga kaibigang naglalakbay. Parang isang ilaw na napansin niya ang pagkakatulad ng mga ito kay Maria. Sa kanyang pag-uwi, naglakbay siya sa kaharian ng imahinasyon, at nag-isip ng kanyang sariling kwento tungkol sa isang ibon na naglalakbay sa ibang bayan upang matutunan ang tunay na kahulugan ng pagkakaibigan. Sa bawat kwento, natutunan ni Alon na ang bawat tauhan at pangyayari ay may kanya-kanyang aral at ideya na mahalaga.
Ngayong gabi, nakahiga siya sa kanyang kama, nagmumuni-muni sa lahat ng mga kwentong natutunan niya. Bakit ba may mga kwentong tila bumabalik sa kanya at nagdadala ng mga leksyon sa kanyang buhay? Habang siya ay nakatingin sa mga bituin na nagliliwanag sa madilim na kalangitan, nagtakang, ano pa kaya ang maaari niyang matutunan mula sa mga kwento sa hinaharap? Dito siya napagtanto na ang mga kwento ay hindi lamang mga simpleng salita; ito ay mga tulay na nag-uugnay sa ating mga puso at isip. At sa kanyang isip, nagpasya siyang ituloy ang kanyang pagsusulat—isang kwento tungkol sa kanyang mga kaibigan at ang mga aral na kanilang natutunan sa bawat dagok ng buhay. Ang mga kwentong ito ay tila mga bituin na kumikislap, naghihintay na matuklasan at maipamahagi.
