Sa isang maliit na bayan sa tabi ng dagat, kung saan ang mga alon ay tila nagkukwentuhan sa bawat salin ng pampang, namuhay ang isang batang lalaki na ang pangalan ay Juan. Si Juan ay may napakalalim na pagmamahal sa mga kwento. Araw-araw, umuupo siya sa ilalim ng matandang mangga sa kanilang bakuran, ang mga dahon nito ay parang mga pahina ng isang makulay na aklat, at doon ay nakikinig siya sa kwentong ibinabahagi ng kanyang Lola. Ang mga kwento ng kanyang Lola ay puno ng mga makukulay na tauhan, mga aral ng buhay, at mga pangyayaring puno ng kababalaghan na nag-uumapaw sa kanyang isipan. Minsan, naiisip ni Juan na ang puso ng kanyang bayan ay nasa mga kwentong ito—ang kanyang mga kaibigan, mga guro, at lahat ng nakapaligid sa kanya ay tila bahagi ng mga kwentong iyon.
Ngunit isang araw, nagpasya si Juan na lumikha ng sarili niyang kwento. Sa kanyang isip, may mga tanong na naglalaro. Ano kaya ang mga tauhan na gusto niyang isama? Ang sagot ay nakasalalay sa kanyang imahinasyon. habang nag-iisip siya, naisip ni Juan si Maria, ang matalino at masayahin niyang kaibigan na parang sinag ng araw na nagbibigay ng saya kahit sa maulap na panahon. Sa bawat kwentong kanilang binabasa, laging bumubuhos ang mga tawa at aliw mula kay Maria. "Dapat nandiyan si Maria!" sigaw ni Juan, sabik na sabik. Ang kanyang likha ay magiging mas makulay at mas masaya sa presensya ni Maria, na may kakayahang tumulong kay Juan na ipaliwanag ang mga pangyayari sa kwento. Ano kaya ang mga katangiang dapat mayroon si Maria? Sa isip-isip ni Juan, malikhain at puno ng determinasyon ang kanyang kaibigan, laging handang tumulong at magbigay ng suhestyon. Ano ang mga paborito niyang gawain na nagbibigay-kulay sa kwento? Naisip ni Juan na si Maria ay mahilig makipaglaro ng mga tradisyunal na laro sa kanilang barrio, tulad ng piko at habulan, at ang mga ito ay maaaring makabuo ng magagandang alaala sa kanilang kwento.
Ngunit hindi lang si Maria ang nakapukaw kay Juan. Naalala niya si Mang Kiko, ang matanda at mahilig sa masalimuot na kwento ng mga bayani. Ang kanyang mga kwento ay tila mga bituin na nagliliwanag sa madilim na gabi. Laging may dala-dalang aliw at aral ang mga kwentong ibinabahagi ni Mang Kiko. "Kailangan din si Mang Kiko sa aking kwento!" ang bulong ni Juan sa sarili. Tila ang bawat kwento ni Mang Kiko ay may natatagong aral na bumabalot sa kanyang puso, kaya’t hindi siya mawawalan ng inspirasyon sa kanyang sariling kwento. Sa tabi ng matandang puno ng mangga, nagpasya si Juan na isama si Mang Kiko bilang isang tauhan na nagbibigay ng mga kwento at aral, kaya sa mga tauhang ito, unti-unting nabuo ang kanyang kwento, puno ng saya at tamang-tama para sa mga bata sa kanilang bayan. Ano kaya ang mga kwento at nakakaaliw na karanasan ang mahahanap ng mga mambabasa sa kwentong ito? Baka may mga bagong tauhan pa na sumama sa kwento!
Sa huli, natutunan ni Juan na ang bawat tauhan ay may kani-kaniyang kwento at karakter na nagbibigay buhay sa mga kwentong kanyang naririnig. Habang iniisip niya ang kanyang kwento, napagtanto ni Juan na dapat niyang ilarawan ang bawat tauhan nang may damdamin, para bang siya ang nagkukwento sa mga bata sa kanilang bayan. Paano kaya magre-react ang mga bata kapag nabasa nila ang kwentong kanyang isinulat? Ang mga tukso at saya, ang mga pag-tutulungan at ang mga aral na kanyang natutunan mula sa kanyang mga bayan ay tila naging parang mga kwento sa kanyang utak na naghintay na mabuo. Sumubok din kayong lumikha ng inyong kwento, at alamin ang mga paborito ninyong tauhan! Magpakatotoo kayo at ipakita ang inyong mga natutunan sa bawat karakter na inyong bibigyang buhay. Sa bawat kwentong kanilang ililikha, mararanasan nila ang galak ng paglalakbay sa mundo ng imahinasyon.
