Sa isang masayang barangay sa tabi ng dagat, may isang batang nagngangalang Lito. Siya ay 7 taong gulang, may buhok na maitim at kulot, at mahilig makipagsalitaan sa kanyang mga kaibigan sa kanilang nakalalasang mga laro sa ilalim ng lilim ng puno ng mangga. Sa paligid, maririnig ang tawanan habang ang mga ibon ay umaawit, tila nagsasaya sa kanilang ginagawang laro. Isang araw, habang abala sila sa pagsusuot ng mga espasol bilang mga superhero, napansin ni Lito ang mga salitang lumalabas sa kanilang mga bibig. Ang mga salitang ito ay tila naglalaman ng mga kwento, ngunit wala pa silang mga pangungusap. Kaya't nagpasya silang subukan ang pagbubuo ng mga pangungusap mula sa mga salitang ito.
"Ano kaya ang ibig sabihin ng salitang 'bata' at 'naglalaro?" tanong ni Lito sa kanyang matalik na kaibigan, si Maya, na madalas ding nagdadala ng kanyang mga libro sa laruan. Napaisip silang lahat. Biglang sumagot si Maya, "Pwede natin sabihin na 'Ang bata ay naglalaro!'" Kahit na ito ay isang napaka-simpleng pangungusap, napansin nila na nagbigay ito ng mas malinaw na kaisipan. Ibig sabihin, ang mga salita kapag pinagsama-sama ay nagbibigay ng espesyal na kahulugan. Dito nagsimula ang kanilang paglalakbay sa mundo ng mga pangungusap! Sa mga sumunod na araw, nagdala si Lito ng mga kwento ng kanyang lola mula sa kanyang nakaraan, at dito nila natutunan na ang bawat salitang ginagamit ay maaaring bumuo ng iba’t ibang mensahe kapag pinagsama-sama.
Habang lumilipas ang panahon, natutunan ni Lito at ng kanyang mga kaibigan na mahalaga ang tamang pagkakasunod-sunod ng mga salita. Isang araw, nagtipun-tipon sila at nagdesisyon na sumali sa isang paligsahan sa kanilang barangay, kung saan ang mga bata ay hinihikayat na ipakita ang kanilang mga galing. Puno ng saya at sabik, nagdesisyon silang bumuo ng isang maikling kwento gamit ang mga salitang natutunan nila. "Kailangan natin ng mas kumpletong mga pangungusap!" sigaw ni Lito. Sa likod ng kanilang masiglang sigaw at tawanan, mga salitang gaya ng "buwan," "bituin," "dagat," at "kagandahan" ang pinagsama-sama nila upang makabuo ng mga pangungusap na nagpapahayag ng isang masayang gabi ng paglalakbay sa baybayin. Dumating ang araw ng paligsahan, suot ang kanilang pinakamaganda at pinakakwela na kasuotan, naglatag sila ng mga dahon at nag-umpisa ng kwentong puno ng kulay at emosyon.
Sa huli, nanalo sila sa paligsahan! Ang kanilang kwento, na inilarawan ang mga bata na naglalaro sa dalampasigan ng dagat sa ilalim ng mga bituin, ay umantig sa puso ng mga tao sa barangay. Natutuwa ang kanilang mga magulang at kapitbahay habang pinapakinggan ang kwento ng pagkakaibigan at mga pangarap. Dito, natutunan ni Lito na ang pagbubuo ng pangungusap ay hindi lamang isang simpleng gawain, kundi isang paraan ng pagpapahayag ng kanilang mga damdamin at ideya. Ang bawat pangungusap na kanilang nabuo ay nagbigay liwanag at kasiyahan sa kanilang komunidad. Patuloy silang naglalakbay, nagsasanay, at nag-aaral upang mas lalo pang mapabuti ang kanilang kakayahan sa pagbubuo ng pangungusap, kasi sa bawat salita, may kwento na nag-aantay na ipahayag. At sa dahilang ito, lumalim ang kanilang pagkakaibigan, at ang saya sa kanilang mga laro ay naging mas makulay at puno ng aral.
