Sa isang tahimik na bayan sa tabi ng dagat, nakatayo ang isang grupo ng mga kabataan na tinatawag na "Tinig ng Komunidad." Kasama ang kanilang mga kaibigan, hindi lamang sila nag-aaral sa paaralan kundi aktibong nakikilahok sa mga gawaing civic na tunay na nakakatulong sa kanilang komunidad. Isang hapon, nakatakdang magtipon ang grupo sa ilalim ng malabay na puno ng mangga sa gitna ng plaza, na kilalang pook ng kanilang mga usapan at plano. Habang ang mga dahon ng mangga ay sumasayaw sa hangin, nagsimula silang magkuwentuhan tungkol sa kanilang susunod na proyekto. Si Marco, na may angking sigasig at pagmamahal sa kalikasan, ay nagsalita, "Dapat tayong magkaroon ng clean-up drive sa ating dalampasigan! Marami na tayong plastik na nakakalat, at ang dagat natin ay tila nalulumbay!" Ang kanyang mga mata ay nagniningning habang siya ay nag-iisip ng mga paraan kung paano nila mapapangalagaan ang kanilang mahal na bayan.
Sa gitna ng kanilang diskusyon, dumapo ang tanong ni Liza, ang pinaka-bilog sa grupo, "Paano natin mahihikayat ang iba pang mga tao na makilahok?" Ang kanyang mga tanong ay nagbigay liwanag sa diwa ng pagtutulungan. Si Alon, na kilala sa kanyang kahusayan sa paglikha ng mga poster, ay nagmungkahi, "Gawa tayo ng mga makukulay na poster at magdaos tayo ng isang maliit na miting sa plaza!" Sa bawat ideya at mungkahi, lalong tumibay ang kanilang pagkakaibigan at pagkakaisa. Napagtanto nila na ang bawat maliit na hakbang ay hindi lamang bahagi ng kanilang proyekto kundi isang malalim na hakbang patungo sa mas magandang komunidad.
Habang ang araw ng clean-up drive ay malapit na, ang mga kabataan ay naging mga lider at tagapagsalita, ipinagmamalaki ang kanilang mga kataga na "Sama-sama, kaya natin ito!" Pinagsama-sama nila ang mga pondo mula sa kanilang bulsa upang bumili ng mga kailangan para sa gawain. Nagtulungan sila sa paglikha ng mga makukulay at nakakatuwang mga poster na nag-anyaya sa mga tao na makibahagi. Sa araw na iyon, ang plaza ay napuno ng mga tahimik na sigaw ng mga bata at matatanda, nagdala ng kanilang mga walis, sako, at tubig. Maging ang mga matatanda sa bayan, na dating nag-aalinlangan, ay napanabik na makisali sa mga kabataan, nagdala ng mga gamit at sariwang inumin upang sama-samang matulungan si Marco at ang kanyang grupo.
Sa huling pagbabalik ng araw ng kanilang clean-up, hindi lamang ang dalampasigan ang naliwanagan kundi pati na ang mga puso at isipan ng bawat isa sa komunidad. Habang ang mga plastik na basura ay nagiging bahagi na lamang ng nakaraan, ang mga ngiti at tawa ng mga tao ay nagsimula nang magsilbing mga alaala ng isang matagumpay na proyekto. Sa huli, ang tagumpay na ito ay hindi lamang nagpakita kung paano ang simpleng paglahok sa mga gawaing civic ay kayang baguhin ang mukha ng kanilang bayan, kundi pati na rin ang pagkakaroon ng mas matibay na samahan at pagkakaunawaan sa loob ng kanilang komunidad. Saksi sila sa mga pagbabago, at ang kanilang kwento ay nagsilbing inspirasyon para sa iba pang kabataan sa bayan upang lumahok at ipagpatuloy ang mga ganitong gawain. "Kaya natin ito!" ang naging sigaw ng kanilang grupo, hindi lamang para sa kanilang sarili kundi para sa hinaharap ng kanilang bayan.
