Sa isang tahimik na bayan sa tabi ng malinis na ilog, kung saan ang hangin ay puno ng amoy ng mga sariwang isda at ang mga ibon ay masayang nagliliparan sa paligid, may isang binatang nagngangalang Alon. Si Alon ay kilala sa kanyang kasipagan sa paaralan subalit nahihirapan siya sa isang aspeto ng kanyang pag-aaral—ang paggawa ng mga balangkas para sa kanyang mga sanaysay. Parang isang dagat ng mga ideya ang nasa kanyang isipan, ngunit wala siyang kaalaman kung paano ito pag-ugnayin at ayusin. Isa itong labirint na tila walang katapusang mga landas at siya'y naligaw.
Isang umaga, habang naglalakad si Alon sa pampang ng ilog, napansin niya ang isang matandang mangingisda na abala sa paghuhuli ng isda. Ang pangalan ng matanda ay Mang Timo, isang kilalang tao sa bayan dahil sa kanyang husay sa pangingisda. Habang binabagtas ni Alon ang daan, napansin ni Mang Timo ang kalungkutan sa kanyang mukha at agad siyang tinanong, "Ano'ng bumabagabag sa iyong isipan, iho?" Sa kanyang taos-pusong sagot, ibinahagi ni Alon ang kanyang suliranin sa paggawa ng balangkas.
"Ah, ang pagbubuo ng balangkas ay katulad din ng pangingisda," sabi ni Mang Timo, na tila may alam sa kanyang sinasabi. "Sa bawat mangingisda, kinakailangan ang tamang balangkas sa paghuli ng isda. Kung wala ang wastong plano, tiyak na wala tayong mahuhuli. Ganun din sa iyong sanaysay; dapat mong i-organisa ang iyong mga ideya upang ito'y madaling maunawaan." Sa mga salitang iyon, pakiramdam ni Alon ay tila nagbigay liwanag si Mang Timo sa madilim na bahagi ng kanyang isip. Ipinakita ni Mang Timo sa kanya na ang bawat ideya ay parang isang piraso ng isda; dapat itong ayusin sa tamang pagkakasunod-sunod upang makuha ang mensahe.
"Simulan mo sa pangunahing ideya na parang ang pinakamalaking isda na nais mong mahuli. Pagkatapos, ilahad mo ang mga detalye na sumusuporta dito, gaya ng mga maliliit na piraso ng isda na nagdaragdag sa iyong huli," patuloy na paliwanag ni Mang Timo. Ang bawat salita ng matanda ay tila mga piraso ng kaalaman na bumubuo ng isang mahusay na balangkas sa isipan ni Alon. "Isipin mo ang mga kwento ng mga tao sa iyong paligid, mga hayop at mga tradisyon na bahagi ng inyong bayan. Ang mga ito ay mahalaga upang mas maging makulay at masining ang iyong mga sanaysay." Sa mga simpleng paliwanag ni Mang Timo, unti-unting naunawaan ni Alon ang kahalagahan ng pagbuo ng isang mabisang balangkas, at nagpasya siyang magsanay.
Mula sa araw na iyon, nang siya'y bumalik sa paaralan, sinikap ni Alon na ilarawan ang bawat pangunahing ideya at detalye sa kanyang mga aralin. Gumawa siya ng mga visual aids gamit ang mga larawan mula sa kanyang bayan; ipinakita niya ang mga masisiglang tanawin, mga masayang tao sa piyesta, at mga kwentong kanyang narinig mula sa mga nakatatanda. Ang mga prosesong ito ay hindi lamang nagbigay inspirasyon ngunit nagpabuo rin ng tiwala sa sarili. Sa pagtulong ng kanyang guro, nag-organisa siya ng mga talakayan na nagbigay-daan sa kanyang mga kaklase na bumuo ng kanilang sariling mga balangkas.
Sa mga sumunod na sanaysay, hindi lamang siya nakabuo ng mabisang balangkas kundi nagtagumpay din siya sa pagbuo ng mga kwento na tunay na nakakaantig. Ang kanyang mga sanaysay ay naging halimbawa ng galing—puno ng emosyon, impormasyon, at inspirasyon. Mula sa isang estudyanteng nahihirapan, siya'y naging huwaran para sa iba. Ang bayan ni Alon ay naging inspirasyon sa mga kabataan na matutunan ang kahalagahan ng wastong pagbuo ng balangkas, at nalaman nilang ang pagbubuo ng balangkas ay hindi lamang isang simpleng trabaho kundi isang sining na dapat ihasa at pagyamanin. Si Alon, sa pagkakataong ito, ay nagdala ng liwanag sa kanyang bayan—isang simbolo ng tagumpay na nagsimula sa isang payak na aral mula kay Mang Timo.
