Sa isang munting bayan na tinatawag na Pagsibol, may isang batang bata na nagngangalang Lino. Ang bayan na ito ay sikat sa magagandang tanawin, masiglang kultura, at mga tao na puno ng kwento. Isang umaga, habang naglalaro siya kasama ang kanyang mga kaibigan sa ilalim ng malaking mangga, napansin nila ang isang makulay na banderitas na nakabitin sa paligid ng plaza. Ang mga bata ay nagtatanong, 'Ano nga ba ang mga ito? Bakit ito mahalaga sa ating bayan?' Pinili ni Lino na maglakbay at alamin ang mga sagot. Ang kanyang paglalakbay ay hindi lamang tungkol sa mga bagay na kanyang nakita, kundi sa mga kwento at kasaysayan na bumabalot dito.
Sa kanyang paglalakbay, unang natagpuan ni Lino ang isang matandang taong naglilok ng kahoy sa tabi ng kalsada. Ang matanda ay may puting balbas na tumutukoy sa kanyang karunungan at diwa ng sining. 'Bakit mo ginagawa ito?' tanong ni Lino sa kanya, na puno ng kakaibang damdamin. Sumagot ang matanda habang may ngiti sa kanyang mukha, 'Ito ang ating sining, ang ating paraan ng pagpapahayag ng ating kultura. Sa bawat piraso ng kahoy, may kwento ng ating bayan.' Ipinakita ng matanda ang kanyang mga likha, mula sa malilis na kahoy na inukit sa anyo ng mga hayop hanggang sa mga larawang nagkukuwento tungkol sa buhay sa Pagsibol. Naisip ni Lino na ang sining ay hindi lamang basta-basta, kundi ito ay nagsasalaysay ng ating pagkatao at nakaraan. Dito niya natutunan na ang sining ay isa sa mga pangunahing uri ng kalinangan na nagbibigay buhay sa kanilang komunidad, at ito ay dapat ipagmalaki.
Habang nagpapatuloy si Lino sa kanyang paglalakbay, siya ay nakasalubong ang isang grupo ng mga tao na nagdiriwang ng isang pambansang pista sa plaza. Ang mga tao ay nakasuot ng makukulay na tradisyonal na damit at may kasamang mga instrumentong pangmusika. 'Bakit tayo nagdiriwang?' tanong ni Lino, na puno ng pagkabighani sa kasiyahan sa paligid. 'Ito ay tradisyon ng ating bayan,' tugon ng isang masiglang babae na ang pangalan ay Aling Rosa. 'Pinapahalagahan natin ang ating nakaraan at ang mga bagay na bumubuo sa ating pagkakakilanlan.' Pinagmasdan ni Lino ang mga tao na nagsasama-sama, nagtatanghal ng mga sayaw, at umaawit ng mga awiting ipinasa mula sa kanilang mga ninuno. Tila ba ang bawat sayaw at awit ay nagsasalaysay ng isang bahagi ng kanilang kasaysayan, at unti-unting umusbong sa kanyang isip na ang mga tradisyon ay hindi lamang mga ritwal kundi mga tulay na nag-uugnay sa kasalukuyan at nakaraan.
Sa wakas, napagpasyahan ni Lino na bisitahin ang kanyang lola na isang guro at puno ng karunungan. Pagdating niya sa bahay nito, siya ay sinalubong ng amoy ng masarap na lugaw at mga nakalantad na kwento. 'Lola, ano ang wika para sa ating kalinangan?' tanong niya ng may pag-aalinlangan. 'Ang wika, apo, ay puso ng ating kultura,' sagot ng kanyang lola, habang pinapahiran ng gatas ang lugaw. 'Ito ang ating paraan ng pakikipag-usap, ng pagpapahayag ng ating damdamin, at ng pagkakaintindihan.' Dito natutunan ni Lino na ang wika ay hindi lamang isang kasangkapan ng komunikasyon, kundi ito rin ang ating pagkatao. Ang mga salitang bulong ng kanyang lola ay tila nag-uumapaw ng kaalaman at pagmamahal, at siya ay naantig. Sa kanyang pag-uwi, dala-dala niya ang mga aral na natutunan: ang sining, tradisyon, at wika ay mga mahahalagang bahagi ng kalinangan na dapat ipagmalaki at pangalagaan. Si Lino ay hindi na lang isang batang bata; siya ay naging tagapangalaga ng kanilang kultura, handang ipasa ang mga kwento at tradisyon sa susunod na henerasyon.
